ROBIĄC UŻYTEK. ŻYCIE W CZASACH POSTARTYSTYCZNYCH SKŁADA SIĘ Z WYSTAWY ORAZ PROGRAMU PUBLICZNEGO, W KTÓRYCH BIERZE UDZIAŁ PONAD STU UCZESTNIKÓW

O wystawie

Tekst kuratorski
O wystawie

Robiąc użytek. Życie w epoce postartystycznej

Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, ul. Emilii Plater 51
19 lutego – 1 maja 2016

Wtorek – niedziela, godz. 12.00-20.00
Wstęp wolny

 

Robiąc użytek. Życie w epoce postartystycznej składa się z ewoluującej wystawy, przestrzeni użytkowej oraz programu publicznego. Głównym zagadnieniem, poruszanym podczas trwania tego projektu jest wzajemne przenikanie się sztuki i innych sfer życia. Sztuka „migruje” (patrz: zapylanie) z muzeów i galerii, jest obecna w technikach miejskiego przetrwania, protestach ulicznych, dywersyjnej reklamie, kampaniach na rzecz abolicji długów bankowych, eksperymentach z „łapaczami mgły”, krytycznej kartografii, kooperatywach rolniczych, alternatywnej turystyce czy też programach latających uniwersytetów.

Podczas trwania projektu Muzeum pełni funkcję centrum informacyjnego na temat praktyk o wysokim współczynniku sztuki, przenosząc punkt ciężkości z dzieła sztuki na raporty z innych obszarów życia. Wystawa rozwija się w czasie, swój ostateczny kształt osiągnie w dzień zamknięcia ekspozycji, 1 maja 2016 roku. Pozostała część pierwszego piętra budynku Emilia pełni funkcję warsztatu, otwartego biura, audytorium i przestrzeni relaksacyjnej.

Jednym z głównych pytań stawianych na tej wystawie jest kwestia statusu i kompetencji osób parających się tak rozumianą postsztuką – w świecie, w którym na nowo definiowane są powinności jednostki wobec wspólnoty i pojawiają się nowe globalne wyzwania. Czy zawsze praca artystów musi materializować się w postaci dzieł sztuki? Jaką rolę może pełnić muzeum w sytuacji, w której sztuka przenika do nieartystycznych środowisk, tracąc cechy pozwalające zdefiniować ją jako sztukę?

Robiąc użytek. Życie w epoce postartystycznej odnosi się m.in do książki Stephena Wrighta W stronę leksykonu użytkowania (2013). Wright postuluje krytyczne zmierzenie się z „gmachami pojęciowymi”, na których od XIX wieku oparta jest zinstytucjonalizowana sztuka. Spiera się z potrzebą replikowania istniejących systemów, rygorami własności, obiektowości, spektakularności i autorstwa. Postuluje robienie użytku ze sztuki, poszukuje formuły Muzeum 3.0. Innym istotnym punktem odniesienia są także teksty teoretyczne Jerzego Ludwińskiego, przede wszystkim jego rozważania na temat epoki postartystycznej. Ludwiński pisał w 1971 roku: „Bardzo prawdopodobne, że dzisiaj nie zajmujemy się już sztuką. Po prostu przegapiliśmy moment, kiedy przekształciła się ona w coś zupełnie innego, coś, czego nie potrafimy już nazwać. Jest jednak rzeczą pewną, że to, czym zajmujemy się dzisiaj, posiada większe możliwości”.

 

Kuratorzy: Sebastian Cichocki, Kuba Szreder
Zespół kuratorski i  produkcja:  Meagan Down, Szymon Maliborski, Szymon Żydek
Shadow curator: Stephen Wright
Asystent projektu: Daniel Woźniak
Projekt graficzny, rysunki: Krzysztof Pyda
Strona internetowa Making Use: Michał Szota
Redakcja i korekta tekstów: Bean  Gilsdorf, Anna Roszman
Projekt architektoniczny: Maciej Siuda we współpracy z Agnieszką Wach, Katarzyną Dąbkowska, Rodrigo Garcia González
Zespół techniczny: Jakub Antosz, Szymon Ignatowicz, Marcin Szubiak, Rafał Żółtaszek
Administracja projektu: Nina Gałuszka

 

MUZEUM SZTUKI NOWOCZESNEJ W WARSZAWIE