26 marca 2009 roku użytkownik YouTube logujący się jako WhisperingLife udostępnił film zatytułowany Whisper 1 – hello!, który wzbudził ogromne zainteresowanie osób doświadczających ASMR (autonomous sensory meridian response), czyli autonomicznej reakcji czuciowo-euforycznej. Istnienie ASMR nie zostało, jak dotąd, naukowo udowodnione (prawdopodobnie ze względu na jego nieokreśloność oraz indywidualne reakcje, jak i podatność na specyficzne „częstotliwości”), mimo to kilka milionów osób na całym świecie przyznaje się do odczuwania sensacji charakteryzującej się przyjemnym mrowieniem, skurczami czy pulsowaniem w okolicach głowy i karku, a w rezultacie obniżeniem stresu czy polepszeniem jakości snu. W Internecie znaleźć można tysiące filmów, mających wspomagać osiągnięcie takiej reakcji. Filmy ASMR to nagrania szepczących lub łagodnie przemawiających osób, zajmujących się wykonywaniem prostych czynności: układaniem przedmiotów na półce, czesaniem włosów, otwieraniem paczek, prasowaniem koszuli itd. Istotne są również dodatkowe dźwięki np. skrobanie, szuranie, dźwięk suszarki, nożyczek, przelewanej wody itp. Z kanałów ASMR usuwane są filmy mające charakter fetyszystyczny czy jawnie erotyczny. Charakter produkcji ASMR przywodzi na myśl język performansów dokamerowych z pola sztuk wizualnych (patrz: współczynnik sztuki). Fenomen ten jest cytowany obecnie w pracach takich artystów i artystek, jak Claire Tolan czy Agnieszka Polska, oraz w muzyce elektronicznej, np. na płycie Holly Herndon „Chorus” z 2015 roku (patrz: zapylanie).
Dla odbiorców język, w którym nagrywane są filmy ASMR, jest drugorzędny. Wśród internautów na całym świecie popularna jest Polka występująca pod imieniem Anna – odbiorcy jej filmów chwalą sobie „szeleszczący” walor języka polskiego, współgrający z autonomiczną reakcją czuciowo-euforyczną. Anna przyznaje się z kolei do fascynacji koreańskimi twórcami ASMR.