Jak przystało na świętego, Święty Precario objawił się niespodziewanie w Północnych Włoszech około 2004 roku. Szybko stał się uosobieniem świadomości pokolenia dotkniętego skutkami bezrobocia i zaniku stabilnych form zatrudnienia. W przybraniu materialnej formy pomogła mu grupa włoskich aktywisto- artystów. W tworzeniu ikonografii będącej odpowiedzią na trapiące ich bolączki wykorzystali oni kompetencje artystyczne, jednocześnie nawiązując do ludowych form religijności oraz włoskiej estetyki sakralnej. Święty Precario pozostaje postacią o nieokreślonej tożsamości płciowej, przez co lepiej licuje ze zmiennym i nieokreślonym obliczem epoki płynnego kapitału i elastycznego rynku pracy. W myśl rozumowania „jakie czasy, taki święty”, Święty Precario stał się personifikacją typowego prekariusza borykającego się z umowami śmieciowymi i osłabieniem systemów opieki społecznej. Swoisty kult świętego realizuje się poprzez kolektywne akcje, wspólne demonstracje w obronie praw pracowniczych, jak również indywidualne „modlitwy” mające chronić przed wynaturzeniami wolnego rynku (patrz: możliwe światy sztuki). Święty Precario pojawia się w różnych wariantach ikonograficznych, pod postacią figurek, obrazkowych dewocjonaliów, czy internetowych memów. Dzień Świętego Precario przypada na 29 lutego i obchodzony jest co cztery lata.
Raport prezentowany na wystawie stanowi rzeźba stworzona przez Olgę Micińską w styczniu 2016 r. na zlecenie Muzeum Sztuki Nowoczesnej z grudnia 2015 r. Rzeźbie towarzyszy modlitwa do San Precario (anonimowa, adaptacja polska: Kuba Szreder), wazon i pęk kwiatów.