Projekt 311-G Adriana Kolarczyka powstał jako licencjacka praca dyplomowa na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W jej ramach artysta podjął się nauki zawodu spawacza, wykorzystując czas spędzony na Akademii, do zdobycia intratnego i konkretnego zawodu, jednocześnie nie wychodząc z roli studenta kierunku artystycznego. Jego działanie stało się przedmiotem oceny i interpretacji ze strony kadry pedagogicznej na Uniwersytecie Artystycznym. Kolarczyk przeszedł dwuetapowy egzamin dający mu uprawnienia spawalnicze. Egzamin Adriana Kolarczyka odbył się w obecności komisji zawodowej (oceniającej umiejętności nowego adepta: jakość spawów, sprawność w posługiwaniu się narzędziami, jak i teoretyczną wiedzę, w tym BHP) oraz artystycznej (oceniającej „jakość” powstałych rzeźb i samego performensu, walor estetyczny, symboliczny potencjał obserwowanej sytuacji etc.). Kurs spawalniczy został więc zdefiniowany jednocześnie jako dzieło sztuki („ramowany” instytucjonalnie, poprzez autorytet akademii sztuki i jej procedur) i nieartystyczna kompetencja. Zdobycie „fachu w ręku”, poprzez naukę nowych umiejętności, pozwala artyście na funkcjonowanie poza światem sztuki (patrz: skala 1:1). Materialny efekt kursu – próbki spawalnicze – przypomina o znakomicie rozpoznanych i opisanych w XX wieku wizualnych językach minimalizmu czy arte povera.
