Włodzimierz Borowski (1930-2008) był polskim artystą awangardowym. Od malarstwa przeszedł w stronę obiektów z materiałów ulegających rozkładowi, performansów i projektów o charakterze konceptualnym. W 1966 roku podczas Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach, pod patronatem tamtejszych Zakładów Azotowych (pod hasłem „Sztuka w zmieniającym się świecie”) Borowski zaprezentował, rozbudowaną od strony administracyjnej, akcję polegającą na ofiarowaniu Zakładom jego własnego pieca.
W latach 80., po wprowadzeniu stanu wojennego, Borowski ogłosił bojkot instytucji sztuki, stopniowo zaczął wycofywać się z roli artysty, zajmując się głównie teorią sztuki; odczytów, traktatów teoretycznych, manifestów (patrz: epoka postartystyczna). Jerzy Ludwiński pisał: „Sztuka światowa przypomina toczącą się śnieżną kulę, która staje się coraz większa. Kuli Borowskiego wciąż ubywa”.
W 2011 roku w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie dokonano odtworzenia wystawy „Pole gry” z 1972 roku, „instrumentu do prowokowania sztuki”. Nie wszystkie elementy wystawy dotrwały do naszych czasów, część prac została zrekonstruowana w oparciu o fotografie czy pamięć świadków wydarzenia (m.in. artystę Krzysztofa M. Bednarskiego). Wydobyte z magazynu Muzeum destrukty służą podjęciu refleksji na temat statusu obiektu prezentowanego przez instytucje sztuki, inscenizacji, praw autorskich, jak i granic samego formatu wystawy. (patrz: gmachy pojęciowe)