Jerzy Ludwiński – teoretyk, wykładowca, krytyk sztuki, zwolennik sztuki pojęciowej, w ramach której „artyści zamiast tworzyć przedmioty plastyczne, po prostu piszą teksty, na podstawie których można je dopiero w taki lub inny sposób skonkretyzować”. Ludwiński był współzałożycielem awangardowej grupy artystycznej Zamek w Lublinie i redaktorem Struktur (plastycznego dodatku do lubelskiego pisma kulturalnego Kamena). Uznawany za współtwórcę polskiej sztuki konceptualnej, angażował się w organizację Ogólnopolskiego Sympozjum Puławy’66, opracował program Muzeum Sztuki Aktualnej we Wrocławiu (1968) – „muzeum gry”.
Jerzy Ludwiński zakładał potrzebę przygotowania się na zupełnie nową sztukę, która będzie całkowicie niematerialna i nie będzie wymagać wsparcia instytucji. Rozpisał rozwój sztuki na sześć faz, obecnie znajdujemy się dopiero w czwartej fazie, w etapie metasztuki, która wchłania całą rzeczywistość. Przed nami znajduje się jeszcze faza totalna, która prowadzi do fazy zerowej – do sztuki, której nie da się już z pewnością pokazać w konwencjonalny sposób, np. na wystawie, można ją wyłącznie „zasugerować”. Ludwiński pisał niejednokrotnie o epoce postartystycznej, w jakiej przyszło nam żyć i pracować, wskazując na wzajemne zapylanie sztuki i innych dyscyplin. „Im mniejsze pole do działania dla sztuki, tym większa jej ekspansja na dziedziny pozornie zwycięskie. (…) W obrębie sztuki poszukiwań wizualnych zjawiska artystyczne wchodzą tak dalece w kompetencje nauki i techniki, że nie da się ich oddzielić od tych ostatnich, podobnie jak wytworów nowego realizmu i sztuki dada nie da się odróżnić od pospolitych przedmiotów i tworów natury” – tłumaczył. Ludwiński posługiwał się często odręcznym rysunkiem do przekazywania swoich idei, jego notesy i maszynopisy wykładów pełne są diagramów, ilustracji, wykresów. Część z nich prezentujemy na wystawie.