Kolektyw Debtfair zawiązał się w Nowym Jorku w ramach Occupy Museums, tej części ruchu Occupy, która na celownik wzięła ekonomiczne nierówności w świecie sztuki. Działania Debtfair odnoszą się do Stanów Zjednoczonych, gdzie obok siebie istnieją agresywna akumulacja bogactwa przez nieliczną elitę artystyczną (celebrytów, galerzystów, kolekcjonerów) i bieda artystów i artystek, często pogrążonych w długach edukacyjnych (patrz: ciemna materia sztuki). Problem ten jest zazwyczaj ignorowany przez oficjalny dyskurs świata sztuki, który skupia się na wartości estetycznej prezentowanych dzieł, wypierając ekonomiczne warunki ich powstania poza nawias percepcji (patrz: gmachy pojęciowe). Kolektyw Debtfair sprzeciwia się tym tendencjom, aktywizując kompetencje artystyczne, by tak modyfikować urządzenia wystawiennicze, aby prezentowały dzieła w kontekście ekonomicznej sytuacji artystów, ich poziomu zadłużenia i egzystencjalnych lęków. Taki eksperymentalny system kuratorsko-wystawienniczy został po raz pierwszy przetestowany w centrum sztuki współczesnej Art League w Houston w stanie Teksas. Debtfair jest także konceptualną interwencją na rynku sztuki, opartą na solidarności uczestniczących artystów. Poszczególne obiekty nie są sprzedawane oddzielnie, ale raczej w zestawach. Nie mają też określonej ceny – potencjalny kolekcjoner zobowiązuje się do zapłacenia określonej liczby miesięcznych rat zadłużenia wytwórców prac w danym zestawie.
ROBIĄC UŻYTEK. ŻYCIE W CZASACH POSTARTYSTYCZNYCH
SKŁADA SIĘ
Z WYSTAWY
ORAZ
PROGRAMU PUBLICZNEGO,
W KTÓRYCH BIERZE UDZIAŁ PONAD STU
UCZESTNIKÓW