„Atrapanieblas” (łapacze mgły) to obiegowa nazwa konstrukcji używanych do zbierania mgły na pustyni Atakama w Chile, jednego z najbardziej suchych miejsc na kuli ziemskiej. Krople o średnicy 10-20 mikrometrów osiadają na rozpiętej siatce, a następnie spływają rynnami do zbiorników. Uzyskana w ten sposób woda nadaje się do picia, jest również używana w ogrodnictwie. Metodę opracował i opatentował w latach 60. XX wieku pracownik Północnego Uniwersytetu Katolickiego w Antofagasta, inżynier Carlos Espinosa Arancibia, który przekazał swój wynalazek UNESCO, aby mógł być on bezpłatnie kopiowany. Obecnie „atrapanieblas” testowane są w kilkunastu pustynnych regionach na całej kuli ziemskiej, m. in. w Izraelu i Tanzanii. Pracując nad udoskonaleniem łapaczy mgieł inżynierowie obserwują m. in. metody zbierania wody przez namibijskie chrząszcze Onymacris unguicularis. Na wystawie prezentowane są zdjęcia i modele wynalazku, jako przykładu obiektu o wysokim współczynniku sztuki. W kwietniu 2016 roku, podczas Kongresu Użytkologicznego, odbędzie się warsztat budowania „łapacza mgły”, prowadzony przez Macieja Siudę.
