W 1975 roku Raivo Puusemp, konceptualny artysta estońskiego pochodzenia, został wybrany na stanowisko burmistrza Rosendale (Nowy Jork). Jego praktyka artystyczna opierała się głównie na „rozsiewaniu pomysłów”, realizowanych przez inne osoby. W ubieganiu się o fotel burmistrza Puusemp ujrzał szansę na wykorzystanie kompetencji artystycznych w nowym obszarze, stworzenia „dzieła sztuki jako rozwiązania problemu politycznego”.
Niewielkie miasto Rosendale borykało się w latach 70. z licznymi problemami natury infrastrukturalnej, podatkowej i administracyjnej. W referendum przegłosowano wdrożenie pomysłu Puusempa: przekształcenie Rosendale w „obszar niemunicypalny”, czyli nieposiadający własnej administracji i praw miejskich, co za tym idzie, miasto przeszło pod jurysdykcję sąsiadującej jednostki terytorialnej (również o nazwie Rosendale). Podczas całej kadencji Puusemp nigdy nie określił swojej pracy jako projektu o naturze artystycznej (patrz: współczynnik sztuki). Po zlikwidowaniu urzędu miejskiego Puusemp, cieszący się dużą popularnością i wsparciem ze strony mieszkańców artysta- polityk, wyjechał z rodziną do stanu Utah, przestał zajmować się sztuką i rozpoczął biznes związany z narciarstwem.
Materialnym śladem po dziele Puusempa, zatytułowanym Rosendale, A Public Work (Rosendale. Praca Publiczna) (1975-1976), jest trzydziestostronicowy „katalog” (prezentowany na wystawie), w którym skompilowano zbiór wycinków prasowych na temat „zniknięcia Rosendale”. Do jego wydania nakłonił w latach 80. przyjaciel Puusempa, artysta Paul McCarthy, który sfinansował wydawnictwo.